Dunavski limes, to jest utvrđenja duž Dunava u Bavarskoj, Austriji i Slovačkoj, posle Hadrijanovog i Antoninovog zida u Velikoj Britaniji, kao i „Gornjogermanskog-retijskog limesa“ u Nemačkoj čini treći deo velikog projekta „Frontiers of the Roman Empire“ (Granice Rimskog carstva).

Nastavite sa čitanjem

Rimsko carstvo je bilo jedno od najvećih carstava u istoriji sveta i najveći teritorijalni obim dostiglo je za vreme cara Trajana na početku 2. veka naše ere. Obuhvatalo je površinu od preko 6,2 miliona km² i njegove preko 7.500 km duge granice činile su reke, kopnene granice sa preprekama napravljenim ljudskom rukom, planinskim vencima i pustinjskim područjima.

Pod nazivom projekta „Frontiers of the Roman Empire“ (Granice Rimskog carstva) sada je njihova kompletna trasa kao svetska baština UNESKO-a stavljena pod zaštitu međunarodne zajednice.

Limes je vekovima predstavljao granicu između Rimskog carstva i nezavisnih teritorija koje su naseljavala germanska plemena i protezao se od Severnog mora do Crnog mora. Dunav je činio prirodnu severnu granicu rimske imperije na teritoriji Bavarske, Austrije, Slovačke, Mađarske i dalje nizvodno. Uprkos prirodnoj prepreci koju predstavlja sama reka, granica je bila jako utvrđena, da bi se granica carstva učinila bezbednom, ali i da bi se osigurao regulisani transfer robe.

Austrijski deo Dunavskog limesa dužine od 360 kilometara obezbeđivala su 4 legijska logora, 14 logora za pomoćne trupe i 20 poznatih stražarskih kula (burgi). Stvarni broj stražarskih kula je verovatno bio znatno veći. Najpoznatiji legijski logori u austrijskom delu bili su Lauriacum (Ens), Vindobona (Beč) i Carnuntum. U slučaju nekontrolisanog prelaska granice od strane germanskih naoružanih grupa, kontinualni lanac signala između stražarskih kula i logora omogućavao je brzu reakciju rimske vojske.